جنوب، شمال، مرکز امکان ایجاد فضایی امروزی در بافت مرکز شهر تهران توسط کارفرمایی متعهد فراهم آمده است. تغییر عملکرد خانه مسکونی به گالری دیزاین با ارایه پیشنهادی امروزی برای بازگرداندن فضاهای متروک شهر به چرخه استفاده بدون تاثیر از “تعصبات تاریخی” مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف این است که گروه‌­های پیشرو هم بتوانند فعالیت امروزی خود را در بافت مرکزی تهران دنبال کنند و در حفظ بافت مشارکت ورزند. مرکز تهران در دوران اوج خود هم میزبان همین مخاطبان بوده است، بافتی که از بازماندگان بافت­‌ها‌ی با ارزش شهر تهران است. معماری این بنا که توسط دکتر پاک­نیا طراحی شده است از لحاظ سبکی در گونه “مدرن” اولیه معماری تهران قرار می‌­گیرد که استفاده از دیوارهای باربر برای “آزاد کردن” پلان­هایش محدودیت بوده‌­اند. خانواده ساکن آن در سال­‌ها‌ی جنگ ضمن حفظ آن با تغییراتی در پرداخت فضا، پناهگاهی در حیاط برای دور ماندن از گزند حملات هوایی ساخته­‌اند که امروز به فضای نمایش (ایستالیشن) برادر عکاس و فقید کارفرما بدل شده است. باز کردن پناهگاه به حیاط و امتداد دادن حیاط به زیرزمین بسته و کیفیت‌رساندن به آن و ایجاد پیوستگی و یکپارچگی در فضاها که با برداشتن برخی دیوارها و گشایش در فضاها همراه است الگویی سیال را ایجاد کرده است که در کاربری گالری که حرکت در آن امکان نمایش را ایجاد می‌کند موثر است. فضاهای فرهنگی جریان مهاجرت به مرکز شهر را دامن زده‌‍اند. هدایت این موج از مهاجرت می­‌تواند عدم توازن شمال و جنوب تهران را که در سال­‌های جنگ و سازندگی به اوج خود رسید مهار کند. گویی این بنا یادگاری از دوره­‌های مختلف تاریخ معاصر تهران در خود دارد. این دوره­‌ها از نظر برخی تاریخ‌­نویسان به دوره­‌های قبل و بعد از جنگ ایران و عراق خلاصه می­‌شوند پناهگاه داخل حیاط که در دوران جنگ مورد استفاده قرار می‌گرفته، بر خلاف سایر فضاهای پروژه که تنها سطحشان آبی است، به طور کامل به رنگ آبی درآمده‌است. گویی زمین زیر پای ما بر .زخم‌های جنگ بنا شده‌است