اشکال و هندسه معماری ایرانی ، ساده و خوانا هستند و زمانی‌ که روی آن‌ها نور می‌تابد ، فضاهای خیال انگیز به دست می‌دهند. این اشکال در بافت شهری متجانس هستند، درحالی‌که در داخل فضاهای صیقلی دارند ، بر روی این اجسام پلاستیک گاهی با آجر پوشیده می‌شوند و گاهی هنرمندان دیگر روی آن نقش می‌آفرینند. خانه جابریان با معماری کم تزیین ، دارای دو سطح همکف و زیرزمین بود ، تابستان نشینی مفصل با سرداب، گوشواره ها در شمال، زمستان نشین جمع و جور با زیر زمینی نا مشخص در جنوب و یک بخش خدماتی که در ضلع غرب بنا قرار گرفته بودند. تصمیم اساسی که برای احیای فضاهای این بنا صورت پذیرفت چنین بود : ساختمان را یک طبقه بالا ببریم تا هم جایگاه و پرسپکتیو های بنا فاخرتر شوند و هم زیر زمین آن از خاک خارج شود و بسان طبقه همکف در چرخه فضایی شرکت کند. این کار که در نگاه اول دشوار به نظر می‌رسد به الگوی فضایی گودال باغچه شباهت داشت ، ما حیاط را یک طبقه پایین بردیم تا انگار بنا دو طبقه شود. روش برخوردی که برای احیا و تبدیل این خانه مخروبه به بوتیک هتل کردیم با خواست کارفرما هماهنگ بود، کارفرما می خواست اشکال و هندسه ایرانی را در شکلی جدید به مخاطبان عرضه کند ، ما ضمن همراهی با وی اعتقاد داشتیم الگوهای فضایی و کلیت آن‌ها تغییر نکند، به عبارتی اندازه ها ، هندسه ، مقطع و حتی سازماندهی فضاها حفظ شد و تنها پرداخت فضا “نو” شد ، تا اشکال خیال انگیز در قامتی امروزی و به عنوان یک فضای ایرانی امروزی خود را معرفی کنند. با این نگاه ، پلان‌های خوانای خانه جابریان نیز میزبان کارکرد های جدیدی شدند که قرار است زندگی امروزی را در خود جاری کنند ، فضایی که راحت است ، پسگرایانه نیست ولی خاطره معماری ایرانی را در لایه های خود روایت می کند.