سایت وسیع است؛ پای تپه­های مینودشت واقع است و شیبی آرام دارد. آیا امکان حفظ و تقویت شخصیت طبیعی این سایت و طراحی فضاهای کاربردی در آن وجود دارد؟ آیا وسوسه گذاشتن حجم معماری روی این زمینه جذاب و استفاده از خاصیت قاب گرفتن این مناظر توسط معماری قابل چشم­پوشی است؟ انتخاب مکان قرارگیری اقامتگاه تصمیم اساسی بود. جرم معماری در زمینی فراموش شده و غیرفعال در گودی کنار حوضچه ذخیره آب باران با امکان بهره بردن از زنجیره “دیدن” مناظر قرار گرفت، در تقاطعی استراتژیک و چهارسویه. برای طراحی فضاهای داخلی نیز، تیم طراحی هدفی مشابه را دنبال می­کرد: امکان دید و ارتباط حداکثری با استخر، مزرعه و مناظر کوهپایه­ای اطراف و امتداد دادن باغ به داخل فضا. برای بدست آمدن این هدف، دیاگرام و ارتباط فضایی روتین و آشنای فضاهای اقامتی ییلاقی (ویلا) به چالش کشیده شد. ما در عوض طراحی فضاهای ارتباطی و هال در میان اتاق­ها و فضاهای عمومی که در دیاگرام فضایی ویلاها مرسوم است، این فضاها را چنان گسترش دادیم که فضاهای دیگر را در بر بگیرد و مثل تراسی گسترده یک فضای آزاد و نیمه باز ایجاد کند. این تراس تبدیل به پلتفرمی شد که امکان فعالیت های گوناگون را نیز به کاربر می­داد. بستری که مرزی برای فعالیت های داخل فضا و خارج آن باقی نمی­گذاشت. در مرحله بعد با ارتفاع دادن این محدوده از زمین تا تاج درختان زیتون، آن را تبدیل به عامل اصلی برای ارتباط مستقیم با حوضچه ذخیره آب و مزرعه کردیم، به طوری که حالا تپه­ها و مزارع، باغ زیتون، استخر و گل­خانه­ها و باغات مبارک­آباد از ترازی تازه توسط معماری قابل لمستر شدند. ما عنصری برای وارد کردن باغ و فعالیت­هایی که در آن اتفاق می­افتد به داخل ایجاد کرده بودیم و در عین حال کیفیت “دیدن” مناظر را هم ارتقا داده بودیم. فضاهای اقامت را هم تفکیک کردیم تا فضای باغ (باز) را در آن­­ها امتداد یابد و این فضاها را کمی نسبت به هم جابه‌جا کردیم تا امکان دید به چهار جهت برای هر سه فضا فراهم باشد. همچنین فضاهای جمعی بسته و نیمه­باز مجموعه نیز از ترازی بالاتر با پله به پلتفرم و سایر فضاها مرتبط شده­اند. در واقع پلتفرم ارتباط دهنده کل فضاهای این مجموعه است که استقلال کارکردی و دسترسی آن­ها را نیز تامین می­کند و خود نیز کارکرد مهتابی تفریحی و دک کنار استخر را دارد. این صفحه که میزبان معماری “چشم­چران” است به­سان رد تیغ بر باقی محوطه اثر گذاشته است. خطی قوی و پررنگ که در پایین آن، منظر حضور یافته و خود را برای بودن مخاطبان و اتفاقات حضورشان آماده کرده است. پله­ها که به عنوان قوی­ترین عنصر ارتباطی با سنگ­های محلی ساخته شده­اند، امتداددهنده­ای هم­جنس از منظر و زمینه هستند که معماری و سایت را یکپارچه می­سازند. گویی همه­چیز بر روی چین­خوردگی­های طبیعی بنا شده به طوری که به نظر می­رسد لنداسکیپ در ادامه مزرعه و تپه­­­­ها، به­طوری­که دامنه تپه­ها امکان گسترش آن­ها را فراهم آورده و بخشی از آنچه که تصمیم بر ساختش بوده در آن پهن شده است. به این ترتیب مخاطب از امکان گردش در تراز مزرعه و تجربه “بودن” در شرایط مختلف بهره­مند است، در حالی­که می­تواند آرام آرام خود را به ترازهای دیگری برای تجربیات جدید از مزرعه و باغ برساند. اعداد و ارقام این کار در مدت یک سال طراحی و اجرا شده است. برای انجام آن مبلغ 450 میلیون تومان هزینه شده است که هزینه ساخت هر مترمربع بنای مفید آن 100/1 میلیون تومان خواهد بود. چشم­چران توسط نیروهای بومی ساخته شده و تنها نیروی کار غیربومی آن “آوانداد” تولید کننده صفحات کابینت و مصالح ساختمانی است. بواسطه انجام این پروژه یکی از معادن سنگ غیرفعال محلی بازگشایی شد و حدود 1000 نفر کارگر و استادکار سنگ­کار از مینودشت مشغول به کار شدند و به اقتصاد محلی سود رسیده است.