امیرآباد، کارگر شمالی، بلوار کشاورز، بلوار الیزابت، بلوار، موزه¬ی هنرهای معاصر، موزه¬ی فرش، پارک لاله و اسامی مشابه آن یادآور فرهنگی¬ترین بخش تهران است. این¬که هنوز به عقیده¬ی بخشی، بلوار الیزابت زیباترین خیابان تهران است و از لحاظ شهری هویت ویژه¬ای دارد را که به این دیستریکت فرهنگی اضافه کنیم حساسیت قرار دادن توده¬ای حجیم بر کنج بلوار و امیرآباد و مقابل پارک لاله چندچندان می¬شود. بلوار کشاورز که روزگاری میزبان شهروندان پیاده و سواره¬ی تهران بود مانند سایر بخش¬های تهران از قالب عمومی و پیاده¬ی خود تهی شده است و اصولن ما تهرانیان در جهت ایجاد فضای عمومی شهری قدم بر نداشته¬ایم و هرگز به این فکر نیفتاده¬ایم که منافع خاص خودمان به منافع عام شهر منجر شود. این چنین شد که ما فکر کردیم می¬توانیم با حفظ منافع پروژه¬ی خودمان به شهر هم نفع برسانیم و گویی کوچه¬هایی از بلوار منشعب کنیم که شهر و بلوار پروژه¬مان را خالی کنند و این¬ خالی¬ها در فضاهای عمومی بام پروژه هم با حضورشان بر این نگاه تاکید کنند که تا می¬توانیم فضاهای شهری را توسعه دهیم. پس از این که از نگاه شهروند، این موجود زیر و بالا متخلخل و میانه صلب را روی نبش بلوار و کارگر تجسم کردیم، صلبیت کمربند میانی¬اش ضمن ایجاد دوگانگی در حجم، پرسپکتیوهای سنگینی ایجاد می¬کرد. این شد که تصمیم به توسعه¬ی شکست¬ها و پر و خالی¬ها در فضای میانی حجم گرفتیم و هرچند با ابعادی محدودتر حجم صلب میانی را دینامیک کردیم و برای این¬که حجم را به مقیاس انسانی برسانیم بافتی از چین¬ها روی آن ایجاد کردیم. در نهایت نسبت این حجم با بافت فرهنگی با قراردادن لایه¬ی رنگ¬های بتنِ طیف موزه¬ی هنرهای معاصرِ کامران دیبا و با چند تاشِ خودمان برقرار شد.