او روزهای خود را در یک باغ خصوصی طبیعی بزرگ در شمال ایران گذراند و در آنجا میزبان بازدیدکنندگان و دوستان بسیار خود بود. پس از مرگ جسدش بنا به وصیتش در آنجا به خاک سپرده شد. خانواده نزدیک بسکی صرفاً به اجرای وصیت او بسنده نکردند و این ایده مطرح شد تا باغ به مکانی نیمه عمومی برای استراحت و تأمل بسیاری از پیروان او تبدیل شود. جسد بسکی بدون سنگ قبر در کنار فضاهای زندگی روزمره اش دفن شده است. تصور می شود که او از بین رفته است، اما او همچنین در حال رشد به بافت گیاهی زنده است که باغ را به وجود می آورد. هر چه زاده می شود در معرض زوال است و هرچه زوال می یابد مبنای بازتولید جدیدی است. عملاً هیچ لحظه مطلقی از کامل بودن یا نیستی وجود ندارد و حالت میانی ناتمامی حالت غالب در چرخه زندگی است. این مجاورت مرگ و زندگی، این درهم تنیدگی دو مفهوم به ظاهر اما نه لزوما متضاد، چیزی است که طراحان را مورد توجه قرار داده است. در فرآیند طراحی، حالت ناقص بودن به عنوان حالت نهایی وجود پذیرفته می شود. برای نمایان ساختن آن، سازه‌های دست‌ساخته و بافت طبیعی باغ در برزخی درهم آمیخته از ناقصی، بین مرگ و زندگی معلق هستند و بنابراین بر چرخه دائمی پیدایش و انحطاط پافشاری می‌کنند. بنای یادبود بسکی شامل سازه ای از میلگرد بافته شده است که به طور معمول به عنوان عنصر کششی بتن مسلح استفاده می شود و معمولاً ناتمام در نظر گرفته می شود و در انتظار تکمیل آن است. این سازه در نگاه اول ناپایدار به نظر می رسد، به ویژه به این دلیل که دو صفحه نازک میلگرد ایستاده آن دارای موقعیت زاویه دار هستند. یک دلیل ساختاری در پشت این Structure Wise وجود دارد: دو صفحه نیروهای جانبی خود را به صورت افقی جبران می کنند، در حالی که پوشش بالایی را به صورت عمودی حمایت می کنند. در نتیجه، ردپای سازه به دو خط پایه نازک به حداقل رسیده است و ظاهر آن ناپایداری، ناقص بودن و بی فضا بودن را نشان می دهد. بعداً این سازه به مرور زمان زنگ می زند و توسط گیاهان بالارونده پوشانده می شود. این اولین فاز تبدیل باغ بابا بسکی به باغ عمومی بود، فاز بعدی این پروژه شامل تولد دوباره فضاهای زندگی او در حوزه عمومی است که تحت همین مفهوم چتر طراحی شده و سال های آینده اجرا خواهد شد.